Hoe haal je de oorlog uit een mens?
Blijf op de hoogte en volg Loek
03 Juli 2014 | Nederland, Rijswijk
Donderdagavond 3 juli om half tien in mijn pelgrimsonderkomen van de 'Chiesa di San Carpasio' in Aulla (provincie Toscane). Na een gewone dagetappe door het gebergte van de Apenijnen ben ik hier vanmiddag aangekomen en heb in een speciale self-service maar een keer al m'n kleren in de wasmachine gestopt want na al die handwasjes onder de douche bleef een en ander toch een beetje ruiken..............
De afgelopen dagen ben ik door het bergland van de Apenijnen getrokken en gisteren heb ik m'n tweede hoog(s)tepunt beleefd: de Passo della Cisa op 1142 meter hoogte. Daarmee is het meteen ook de hoogste bergpas in de Apenijnen. En wat een prachtig landschap, prachtige stadjes (Berceto, Pontremoli) en een prachtig weer!!
En dan gisteravond in Pontremoli!!!! Gezeten op de Piazza van deze prachtige oude stad kwam er steeds meer volk op straat en toen de alle klokken begonnen te luiden verscheen er opeens een 2 kilometer (!!!!!) lange processie door het stadje. Alle geestelijken uit de hele omgeving, alle kloosterzusters en broeders maar ook het hele dorp was uitgelopen voor de processie ter ere van 'Madonna della Popolo', een hele belangrijke kerkelijke feestdag in deze streek en het leek wel alsof de tijd 2 of 3 eeuwen werd teruggedraaid. Wat een prachtig spektakel met kruisbeelden, monstransen, allerlei verklede mensen en veel religieus gezang terwijl honderden mensen in de processie door het hele dorp trokken om uiteindelijk weer bij de Duomo (kathedraal) uit te komen.
En dan zit je daar eerste rang als pelgrim achter je capuccino, na een vermoeiende dagetappe!
En zo ben ik bijna ongemerkt ook al de provincie Toscane binnengelopen.
Zo gaat dat als je gewoon elke dag de ene voet voor de andere zet.
En ook al is soms bijzonder aantrekkelijk om me aan te sluiten bij andere Nederlandse, Duitse, Engelse, Franse of Italiaanse Romegangers, ik heb er voor gekozen om elke dag alleen te lopen. Maar 's avonds kom ik met enige regelmaat andere 'pelgrims' tegen in de plaatselijke bar/trattoria.
Zo at ik de afgelopen 2 dagen met Gion (Giovanni) uit Italie en Caroline uit Oxford. Caroline heeft net ontslag genomen uit het leger nadat ze ruim 20 jaar als sergeant-majoor gediend heeft voor the British Army. Als leidinggevende was ze in Irak, Iran, Afghanistan en Bosnie. In al die oorlogsjaren heeft ze 6 vrienden uit haar eigen bataljon verloren en nog enkele honderden andere Britse collega's.
Ze worstelt nu met een post-traumatisch stress syndroom en loopt de officiele route van de'Via Francigena' (van Canterbury naar Rome) om de oorlog uit haar hoofd te halen en zichzelf weer terug te vinden na een periode van 20 jaar waarin 'ik als individu opging in het grote geheel'..
Volgens haar is er in het (Britse) leger geen enkele ruimte voor het individu. laat staan voor een eigen mening of voor menselijke gevoelens.
(kadaverdiscipline). Ze voorspelde dan ook dat al die oorlogstrauma's die de Britten in deze 'zinloze' oorlogen hebben opgelopen de komende jaren nog heel vaak de kop op zullen steken!
Het was aan haar goed af te zien dat ze erg geleden heeft onder al deze ervaringen en je kunt je voorstellen dat zoiets des te harder op je af komt als je, los van huis en haard, opeens volledig op jezelf bent aangewezen.
Ongelooflijk indrukwekkende verhalen tijdens de maaltijd. Daar steekt mijn simpele leven wel heel flets bij af!!
Nu het einde van mijn Romereis enigszins in zicht komt (28 juli!!) ben ik het routeschema eens goed gaan bekijken en als alles blijft gaan zoals nu ( de benen en de moraal!) dan moet ik in ieder geval de hele afstand tussen Rijswijk en Rome op eigen benen kunnen afleggen (op dat ene stukje na bij het Meer van Geneve waar ik enkele kilometers de boot nam.......)
Verder vandaag voor het eerst m'n bagage aangevuld met 2 paar nieuwe sokken omdat de oude echt compleet versleten waren. Het is de eerste echte aankoop sinds mijn vertrek op 19 april uit Rijswijk. Verder mis ik nog steeds niets essentieels en kan ik nog steeds leven met 30 artikelen in een rugzak van 12 a 14 kilo.
Leuk trouwens om al die reacties van jullie te lezen. Fijn om te zien dat zoveel mensen met me meeleven. Dat doet me echt goed!
En wat heerliijk ook om te lezen dat het goed gegaan is met al m'n leerlingen die examen hebben gedaan (deze week op LY was de diploma-uitreiking met diverse acts van en voor de theatermensen) en dat het zo goed gaat op het RJT (goede doorloop van Alladin).
Als ik dat allemaal lees dan wordt het gemis wel even groter en het verlangen om terug te komen ook...........
De afgelopen dagen ben ik door het bergland van de Apenijnen getrokken en gisteren heb ik m'n tweede hoog(s)tepunt beleefd: de Passo della Cisa op 1142 meter hoogte. Daarmee is het meteen ook de hoogste bergpas in de Apenijnen. En wat een prachtig landschap, prachtige stadjes (Berceto, Pontremoli) en een prachtig weer!!
En dan gisteravond in Pontremoli!!!! Gezeten op de Piazza van deze prachtige oude stad kwam er steeds meer volk op straat en toen de alle klokken begonnen te luiden verscheen er opeens een 2 kilometer (!!!!!) lange processie door het stadje. Alle geestelijken uit de hele omgeving, alle kloosterzusters en broeders maar ook het hele dorp was uitgelopen voor de processie ter ere van 'Madonna della Popolo', een hele belangrijke kerkelijke feestdag in deze streek en het leek wel alsof de tijd 2 of 3 eeuwen werd teruggedraaid. Wat een prachtig spektakel met kruisbeelden, monstransen, allerlei verklede mensen en veel religieus gezang terwijl honderden mensen in de processie door het hele dorp trokken om uiteindelijk weer bij de Duomo (kathedraal) uit te komen.
En dan zit je daar eerste rang als pelgrim achter je capuccino, na een vermoeiende dagetappe!
En zo ben ik bijna ongemerkt ook al de provincie Toscane binnengelopen.
Zo gaat dat als je gewoon elke dag de ene voet voor de andere zet.
En ook al is soms bijzonder aantrekkelijk om me aan te sluiten bij andere Nederlandse, Duitse, Engelse, Franse of Italiaanse Romegangers, ik heb er voor gekozen om elke dag alleen te lopen. Maar 's avonds kom ik met enige regelmaat andere 'pelgrims' tegen in de plaatselijke bar/trattoria.
Zo at ik de afgelopen 2 dagen met Gion (Giovanni) uit Italie en Caroline uit Oxford. Caroline heeft net ontslag genomen uit het leger nadat ze ruim 20 jaar als sergeant-majoor gediend heeft voor the British Army. Als leidinggevende was ze in Irak, Iran, Afghanistan en Bosnie. In al die oorlogsjaren heeft ze 6 vrienden uit haar eigen bataljon verloren en nog enkele honderden andere Britse collega's.
Ze worstelt nu met een post-traumatisch stress syndroom en loopt de officiele route van de'Via Francigena' (van Canterbury naar Rome) om de oorlog uit haar hoofd te halen en zichzelf weer terug te vinden na een periode van 20 jaar waarin 'ik als individu opging in het grote geheel'..
Volgens haar is er in het (Britse) leger geen enkele ruimte voor het individu. laat staan voor een eigen mening of voor menselijke gevoelens.
(kadaverdiscipline). Ze voorspelde dan ook dat al die oorlogstrauma's die de Britten in deze 'zinloze' oorlogen hebben opgelopen de komende jaren nog heel vaak de kop op zullen steken!
Het was aan haar goed af te zien dat ze erg geleden heeft onder al deze ervaringen en je kunt je voorstellen dat zoiets des te harder op je af komt als je, los van huis en haard, opeens volledig op jezelf bent aangewezen.
Ongelooflijk indrukwekkende verhalen tijdens de maaltijd. Daar steekt mijn simpele leven wel heel flets bij af!!
Nu het einde van mijn Romereis enigszins in zicht komt (28 juli!!) ben ik het routeschema eens goed gaan bekijken en als alles blijft gaan zoals nu ( de benen en de moraal!) dan moet ik in ieder geval de hele afstand tussen Rijswijk en Rome op eigen benen kunnen afleggen (op dat ene stukje na bij het Meer van Geneve waar ik enkele kilometers de boot nam.......)
Verder vandaag voor het eerst m'n bagage aangevuld met 2 paar nieuwe sokken omdat de oude echt compleet versleten waren. Het is de eerste echte aankoop sinds mijn vertrek op 19 april uit Rijswijk. Verder mis ik nog steeds niets essentieels en kan ik nog steeds leven met 30 artikelen in een rugzak van 12 a 14 kilo.
Leuk trouwens om al die reacties van jullie te lezen. Fijn om te zien dat zoveel mensen met me meeleven. Dat doet me echt goed!
En wat heerliijk ook om te lezen dat het goed gegaan is met al m'n leerlingen die examen hebben gedaan (deze week op LY was de diploma-uitreiking met diverse acts van en voor de theatermensen) en dat het zo goed gaat op het RJT (goede doorloop van Alladin).
Als ik dat allemaal lees dan wordt het gemis wel even groter en het verlangen om terug te komen ook...........
-
03 Juli 2014 - 22:28
Bram LY:
Hallo Loek,
Zat vanavond thuis te werken aan het hertentamenrooster 3m/4h/5v toen, als een geschenk uit de hemel, jouw update binnenkwam. Heb al mijn werk gelaten voor wat het is om weer even heerlijk 'met je mee te reizen'. De processie in Pontremoli had ik wat graag meegemaakt ! Ik heb er alle vertrouwen in dat je het gaat redden, je bent een kanjer, een beetje Amerikaan zou zeggen "I'm soooo proud of your !". Hou vol en over al weer minder dan 2 maanden zit je al weer midden in je leven als docent, ook een mooie uitdaging. Groet, Bram LY -
04 Juli 2014 - 12:45
Petra Molegraaf:
Ha die Loek,
Naar aan leiding van je vorige verslag moest ik denken aan het prachtige nummer van De Dijk: Eeen man weet pas wat ie mist.......(als het er niet is)...
Het is mooi om te lezen dat je zo kan genieten van je hele tocht en tegelijkertijd thuis, je gezin, de mensen om je heen opnieuw gaat waarderen, hoewel je natuurlijk best wist dat ze je dierbaar zijn.
Ik kan me voorstellen dat je tijdens wandelingen indrukwekkende gesprekken kunt hebben met mensen. Iedereen loopt zo'n tocht tenslotte met een eigen doel en zeker niet voor niks.
Ik vind het geweldig gaaf dat je het bijna volbracht hebt. Wat een unieke ervaring. Naar aanleiding van de mededeling dat je al je kleding tegelijk in de wasmachine hebt gestopt zag ik je al zitten voor de draaiende machine in de plaatselijke wasserette van een Toscaans dorp: in je onderbroek voor de draaiende machine!!!hahahaha
Je zult zware laatste loodjes hebben of op vleugels die laatste dagen richting je vrouw en familie lopen! Nou, ik kan je zeggen dat mij de laatste loodjes op LY niet meevallen. het is weer bikkelen!!! Maar straks lekker drie weken naar Portugal, dus dat is een mooi vooruitzicht.
Nog heel veel mooie dagen gewenst.
Groetjes, Petra -
04 Juli 2014 - 12:45
Petra Molegraaf:
Ha die Loek,
Naar aan leiding van je vorige verslag moest ik denken aan het prachtige nummer van De Dijk: Eeen man weet pas wat ie mist.......(als het er niet is)...
Het is mooi om te lezen dat je zo kan genieten van je hele tocht en tegelijkertijd thuis, je gezin, de mensen om je heen opnieuw gaat waarderen, hoewel je natuurlijk best wist dat ze je dierbaar zijn.
Ik kan me voorstellen dat je tijdens wandelingen indrukwekkende gesprekken kunt hebben met mensen. Iedereen loopt zo'n tocht tenslotte met een eigen doel en zeker niet voor niks.
Ik vind het geweldig gaaf dat je het bijna volbracht hebt. Wat een unieke ervaring. Naar aanleiding van de mededeling dat je al je kleding tegelijk in de wasmachine hebt gestopt zag ik je al zitten voor de draaiende machine in de plaatselijke wasserette van een Toscaans dorp: in je onderbroek voor de draaiende machine!!!hahahaha
Je zult zware laatste loodjes hebben of op vleugels die laatste dagen richting je vrouw en familie lopen! Nou, ik kan je zeggen dat mij de laatste loodjes op LY niet meevallen. het is weer bikkelen!!! Maar straks lekker drie weken naar Portugal, dus dat is een mooi vooruitzicht.
Nog heel veel mooie dagen gewenst.
Groetjes, Petra -
04 Juli 2014 - 19:33
Astrid:
Heeeee Loek,
Ben blij te horen dat je maar al te graag terugkomt! Wat moeten we zonder jou?
Voorlopig nog maar even doorlopen hoor.
Wat een ongelooflijk mooi verhaal trouwens. Ook waanzinnig veel respect voor Caroline!
En nu weer hop hop op naar je volgende verslag. Ik kijk er weer naar uit hoor
xxx
Astrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
